อยู่ไปพอลีลาก ลีเลียความฮักสองเฮา
เฮ็ดจั่งใด๋กะบ่ดีคือเก่า ฮักเฮาท้อถอย
แก้วที่มันเคยร้าว ถึงสิต่อด้วยกาวยังเห็นรอย
แผลเป็นที่มันด่างพร้อย เพราะเธอเคยทิ้งไป
อยู่ไปโดยมีความระแวง ทิ่มแทงความรู้สึก
ให้อภัยแต่ในใจลึกๆ ก็ยังคอยระวัง
ตามประสาหมาเคยถืกค้อน
เจ็บจนต้องนอนร้องโฮเสียงดัง
ผ่านความเจ็บฮักพัง ฝังใจถิ่มแทง
เจ้าบ่ได้ทำงานรถไฟ คือมีแต่เรื่องตั๋ว
เจ้าบ่ได้ทำงานรถทัวร์ คือมีแต่ตั๋วทั้งเช้าทั้งแลง
เจ็บส่ำใด๋ ใหญ่แล้วรับได้ทุกอย่าง
เพราะไม่มีทางสิลืมคำแพง
อาจกินน้ำตาแทนน้ำแกง สักวันคงต้องมี
คนเคยถิ่มจักมื้อมันกะสิถิ่มอีก
กล้ามเนื้อหัวใจโดนฉีก แผลหายแต่ยังใจบ่ดี
สิเป็นคนใหม่เจ้าให้สัญญา
ถ้าหากว่าหมาบ่เซากินขี้
อ้ายไว้ใจบ่ได้อิหลีเด้อคนผู้เก่า
เจ้าบ่ได้ทำงานรถไฟ คือมีแต่เรื่องตั๋ว
เจ้าบ่ได้ทำงานรถทัวร์ คือมีแต่ตั๋วทั้งเช้าทั้งแลง
เจ็บส่ำใด๋ ใหญ่แล้วรับได้ทุกอย่าง
เพราะไม่มีทางสิลืมคำแพง
อาจกินน้ำตาแทนน้ำแกง สักวันคงต้องมี
คนเคยถิ่มจักมื้อมันกะสิถิ่มอีก
กล้ามเนื้อหัวใจโดนฉีก แผลหายแต่ยังใจบ่ดี
สิเป็นคนใหม่เจ้าให้สัญญา
ถ้าหากว่าหมาบ่เซากินขี้
อ้ายไว้ใจบ่ได้อิหลีเด้อคนผู้เก่า
คนมันเคยถิ่มจักมื้อมันกะสิถิ่มอีก
กล้ามเนื้อหัวใจโดนฉีก แผลหายแต่ยังใจบ่ดี
สิเป็นคนใหม่เจ้าให้สัญญา
ถ้าหากว่าหมาบ่เซากินขี้
อ้ายไว้ใจบ่ได้อิหลีเด้อคนผู้เก่า
อ้ายไว้ใจบ่ได้อิหลี เด้อคนผู้เก่า